อยาก...ระบาย

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นลูกสาวคนเดียว มีพี่ชาย 1 คน ครอบครัวของฉันมีฐานะยากจน พ่อแม่ฉันแยกทางกัน
พ่อย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ แต่ก็จะไปมาหาสู่แม่บ้าง ฉันอยู่กับแม่สองคน ส่วนพี่ชายเรียนจบและไปทำงานที่ ตจว.
ตั้งแต่พ่อกับแม่แยกทางกัน ฉันรู้สึกเสียใจมาก และคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือแม่ แม่เครียดมาก ทุกข์ใจมาก
อารมณ์ของแม่เริ่มเปลี่ยนไป ปกติแม่เป็นคนขี้บ่นอยู่แล้ว ฉันทำอะไรก็ไม่เคยเข้าตาแม่ซักอย่าง แม่กลับดุด่าฉันหนักขึ้น
เวลาด่าว่าฉัน ก็ด่าลามไปถึงพ่อของฉันว่าไม่ดีต่าง ๆ นานา เรื่องนิด ๆ หน่อยก็ขึ้นเสียงดัง ฉันไม่มีความสุขเลย...
เมื่อฉันเรียนจบ ม.3 ฉันกับแม่ก็ทะเลาะกันเรื่องเรียน ไม่อยากให้ฉันเรียนต่อ เพราะฉันมีความรัก คนรักของฉันคนนั้น
พ่อกับแม่ไม่ชอบเขา ฉันก็เลิกก็ต้องเลิกกับเขา แม่ไล่ฉันไปอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง บอกตรง ๆ เลยว่าเหมือนตกนรกทั้งเป็น
ไม่มีที่ไหนดีไปกว่าบ้านของเรา แม่ของเราจริง ๆ ฉันรั้นแม่ ฉันขอพ่อไปเรียนต่อ ในระยะเวลาที่อยู่กับพ่อกับแม่เลี้ยง
ฉันก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่เคยบกพร่อง แม่เลี้ยงบอกว่า...เขารักฉัน อยู่ให้สบายเหมือนบ้านตัวเอง
แต่มันไม่สบายอย่างที่คิดหรอกนะ แม่ฉันคนเดียวบ่น บอกสอน ฉันก็ระอาอยู่แล้ว นี่แม่เลี้ยงอีกคน ฉันกดดันมาก
ฉันเป็นเด็กเก็บกด เป็นเด็กมีปัญหา พ่อแม่ไปทางอย่างที่เขาพูดกันใช่มั๊ย พ่อก็ช่วยพูดอะไรไม่ได้ มีแต่เพื่อนเป็นที่พึ่งของฉันเท่านั้น
และแล้วฉันก็ทะเลาะกับแม่เลี้ยงอย่างหนัก จนเขาด่าฉันว่า อี ฉันฟังแล้วมันรู้สึกชาไปทั้งตัว ใจสั่น มือสั่น เจ็บใจแบบสุดขีด
ถ้าแม่ของฉันด่า ฉันจะไม่เป็นแบบนี้เลย ฉันบอกตรง ๆ ว่าฉันเสียใจมาก พ่อก็พูดอะไรไม่ได้ ฉันก็หนีออกจากบ้านไป
อยู่ข้างนอก ฉันมีแฟน แฟนเป็นที่พึ่งของฉันตอนนั้น และฉันก็ท้อง เรียนไม่จบ เหมือนมรสุมชีวิตทุกคน พ่อ แม่ โกรธเกลียดฉัน
ด่าว่าฉันสารพัด ทุกคนว่าสมควรแล้วใช่มั๊ย ฉันมันเป็นเด็กไม่ดี สมน้ำหน้าฉันแล้วใช่มั๊ย T_T
ตอนนั้นฉันรู้สึกแย่มาก ฉันต้องการกำลังใจ คำพูดดีดีสักคำ จากพ่อและแม่ของฉัน สักคำก็ยังดี T_T แต่ไม่มีเลย...
เมื่อฉันคลอดลูกแล้ว ฉันก็เลี้ยงเองประมาณ 4-5 เดือน ต้องเอาไปให้แม่ฉันเลี้ยง
ฉันสงสารแฟนที่ต้องทำงานคนเดียว มันไม่พอกิน พอใช้ ฉันก็ออกมาหางานทำแต่ยังไม่ได้งาน และฉันก็ล้มป่วย
ต้องนอน รพ. หลายวันอยู่ เงินก็ไม่มี ประกันสังคมก็ไม่มีเพราะยังไม่ได้ทำงาน ฉันก็โทรไปขอยืมพ่อกับแม่มาจ่ายค่ารักษา
พอฉันหายดี และได้งานทำ ฉันก็ส่งเงินให้แม่เดือนละสามพันบาท ยังไม่รวมหนี้ที่ยืมท่านมา เพราะเงินเดือนฉันน้อย
ฉันทำงานโรงงานเงินเดือนเก้าพัน และฉันก็คิดว่าฉันควรจะเรียนต่อเพื่ออนาคต ฉันก็ไปสมัครเรียน
ทำให้ฉันต้องเจียดเงินไว้ค่าเทอม ส่งให้แม่สามพัน เงินที่ยืมพ่อกับแม่มาก็ยังไม่ได้ใช้
แม่ก็ทวงทุกเดือน ว่าว่าเอาเงินไปทำอะไรหมด ฉันก็บอกว่าฉันเอาไปเรียนต่อเผื่ออนาคตเปลี่ยนงาน จะได้เงินเดือนที่เยอะขึ้น
แม่ก็โมโหมาก ตะหวาด ขึ้นเสียงว่า จะไปเรียนทำไม ม.3 ก็พอแล้ว หาเงินมาใช้หนี้กู ส่งมาให้กูใช้ก็พอ
ฉันฟังแล้วอึ้ง เสียใจอย่างบอกไม่ถูก แม่กดดันทวงเงินฉันทุกเดือน ฉันก็ไม่มีให้ ยอมรับว่าเครียดมาก
ทำงานก็เหนื่อยไหนจะเรียนอีก จนระยะเวลาผ่านไป แม่ก็ไม่พูดถึงเรื่องเงินอีก อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะจบ ม.6 แล้ว
ฉันตั้งใจว่าจะเก็บเงินก้อนนึงเอาไปใช้หนี้แม่ แต่ที่แม่ไม่พูด ไม่ได้ลืมหรอก ฉันมีความรู้สึกว่าแม่โกรธเกลียดฉันมากขึ้น
เวลาฉันกลับบ้านไปหาลูก แม่ก็พูดด่าว่าให้ฉันอายแฟนของฉัน และพูดถึงเรื่องครอบครัวที่แย่ ๆ ที่ผ่านมาของพ่อ และฉันให้แฟนฉันฟัง
ฉันไม่มีอะไรดีในสายตาแม่เลย ฉันทำอะไรนิดหน่อยแม่ก็บ่น บ่นมากมาก เสียงดัง ตะคอก ตะหวาด พูดเสียงดังให้ชาวบ้านได้ยิน
ฉันอายมาก ที่แม่ทำแบบนี้ ฉันไม่กล้าแม้แต่พาเพื่อนของฉันเข้าบ้านเลย ฉันกลัวแม่ด่าโชว์เพื่อน
แค่บ้านข้าง ๆ ฉันก็อายพออยู่แล้ว อายแทนแม่ด้วย ที่แม่เป็นแบบนี้ (แม่เป็นคนขี้บ่นมาก ๆ เสียงดัง ชอบด่าโชว์ชาวบ้าน)
ชีวิตฉันมันแย่มากเลยเนอะ แล้ววันนี้ฉันก็มานั่งคิดทบทวนว่าฉันมันเป็นเด็กไม่ดี เป็นเด็กมีปัญหา แอบน้อยใจ
ว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่รักฉันเลยหรือ แม่ด่าฉันแต่ละคำเหมือนฉันไม่ใช่ลุกเขาเลย ตอนเด็กๆ ก็ทุบตี ตบ อยู่ใกล้มือไม่ได้
ไม้แขวนเสื้อ ก้านมะยม เข็มขัดก็โดนมาแล้ว ฮือ ๆ หนูเจ็บนะแม่ แต่แม่ไม่เคยฟัง ที่แม่ทุบตีฉันบ่อยก็เพราะแม่บ่นพ่อ ด่าพ่อให้ฉันฟังทุกวัน
จริง ๆ ตั้งแต่เขาเลิกกัน ฉันก็เบื่อ รำคาญที่ฟังอะไรแบบนี้ทุกวัน ฉันก็มีเถียงไปบ้างว่าพ่อดีอย่างนั้น อย่างนี้ ฉันยอมรับว่าฉันรักพ่อมากกว่าแม่
เพราะพ่อ ไม่เคยด่า ไม่เคยตีฉันเหมือนแม่เลย ฉันรักพ่อ เวลาแม่ด่าพ่อ พูดไม่ดีกับพ่อ ฉันก็ชอบเถียง...
แม่บอกฉันมันเหมือนพ่อนั่นแหละ ฉันเสียใจT_T เวลาฉันลำบากแม่ไม่เคยช่วยฉันเลย เช่นเรื่องเงิน
เวลาพี่ฉันลำบาก แม่ก็ขวนขวายหามาให้ ฉันส่งเงินให้แม่ทุกเดือนมีอยู่เดือนนึงที่ช็อตจริง ๆ ก็ไม่มีให้
แล้วฉันถามแม่ว่า พี่ฉันส่งเงินให้บ้างหรือปล่าว เดือนนี้ขอเขาก่อนได้ไหม หนูไม่มีจริง ๆ
แม่บอกว่าไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอก เขาให้นาน ๆ ครั้ง เขาให้เยอะเป็นก้อน
เขามีภาระต้องกินต้องใช้(ทั้ง ๆ เมียมันก็ยังไม่มี) หามาให้กูเลยไปยืมใครมาให้กู ทำงานยังไงไม่มีเงิน
กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเรียน เอาค่าเทอมที่เสียไป เอามาให้กูใช้ซะดีกว่า กินก็ประหยัดๆ หน่อย มาม่า ปลากระป๋อง
ซื้มมาตุนเข้าไว้ กินได้ทั้งเดือน เงินใช้วันละไม่ถึงร้อยก็อยู่ได้ จะได้มีเงินส่งมาให้กูใช้ ฟังแล้วเพลีย ขอถอนหายใจสักเฮือก เฮ้ออออออออออ
กทม.ค่าครองชีพก็แพง บ้านก็ต้องเช่า ข้าวก็ต้องซื้อ ไหนจะค่านมลูก ส่งให้แม่ใช้ ค่าใช้จ่ายตกเดือนละหมื่นแล้วแม่
ก็เหลือแต่เงินเดือนแฟนและกินใช้สองปาก ผัวเมีย ค่าน้ำมัน ค่ารถเอย ข้าวเช้าและกลางวันกินแยกกันทำงานคนละที่
ข้าวเย็นกินด้วยกันประหยัดหน่อย แต่ก็ไม่ได้กินดีอะไรมาก ข้าวราดแกง ตามสั่ง ใครอยู่ กทม.ก็รู้ ว่ามันแพง
ฉันไม่ใช่คนแต่งตัว เสื้อผ้าปีนึงนับครั้งซื้อได้ ครีมบำรุงผิวหน้าทุกวันนี้ก็ซองละสิบบาท
ฉันอดทนขยันทำงาน ไม่เคยฟุ่มเฟือย อยากเก็ยเงินใช้หนี้แม่ให้หมด ทุกคนอาจสงสัยว่าเงินเท่าไหร่ (แค่หมื่นเดียวเองค่ะ)
ฉันฝันว่าฉันอยากเรียนจบปริญญา เงินเดือนจะได้เยอะ ๆ ส่งให้แม่กับพ่อใช้ แม่กับพ่อจะได้สบาย ไม่ต้องมาบ่นฉันอีก
แต่ก็ได้แค่ฝัน ลำพังเงินเดือนฉันกับแฟนก็ไม่พอจะใช้อยู่แล้ว คิดว่าจะกู้เรียนแม่ก็คงไม่เห็นดีเห็นงาม
เพราะด้วยความที่เราเกิดมาเป็นผู้หญิง มีผัวแล้ว มีลูกแล้ว ไม่ได้แต่งงานใหญ่โตให้พ่อแม่ดีใจ มีแต่ทำเรื่องอับอาย ขายหน้า
ไม่ได้บวชเรียน ให้พ่อกับแม่เกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์ละมั้ง เฮ้ออออ...... ทุกข์ใจ เหนื่อยใจ ไม่มีที่พึ่ง
หันหน้าเข้าบ้านก็ไม่ได้ ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ยเรื่องจริงนะ พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป ใครจะว่าดีหรือไม่ดี ก็อย่ามาตอกย้ำ ซ้ำเติมกันเลยนะ
ต้องกราบเท้าพ่อและแม่ ที่เอาท่านมาพูดในวันนี้ ฉันแค่อยากระบาย...T_T ฉันมันเป็นลูกที่แย่มาก ๆ